Każdy dzień...

Kolejne wpisy do pozytywników. Ten- dla Evik:

 

Dla ScrapMana. Ten robiło się o tyle trudno, że autor przygotował nie tylko bazy kartki, ale częściowo też dodatki- np. misie czy napis "made with love"... Musiałam się więc trochę wpasować w ustalone wcześniej klimaty.

Niech każdy Wasz dzień ma w sobie coś magicznego, 

coś najwspanialszego, 

innego niż wszystkie pozostałe dni!

Wszystko, co było...

...nie powinno być inaczej. Każdy z nas pewnie żałuje jakichś swoich decyzji. Może wyboru pracy lub jej zmiany, może ukończenia nieodpowiedniego w naszym mniemaniu kierunku studiów, może nie takich decyzji finansowych lub osobistych. Te słowa powinny nam uświadomić, że wszystko w życiu ma swój sens, że czemuś służy... Wpis do wędrasia Karmeleiro.

Pozdrawiam na progu nowego tygodnia, 

życząc Wam wielu ciekawych przeżyć i inspirujących chwil, 

a tym z Was, które mają ferie- dużo śniegu i odpoczynku!

Pozytywnie.

Mój pierwszy wpis do pozytywnika w edycji Novinki.  Albumik Scrapirynhy. Piszę "albumik", bo jedną z wytycznych była właśnie mała forma wędrasia. Sporo różnych mediów, a stemple Tima;)

Dzisiaj zamiast aforyzmu- piękny tekst z bloga szafa tosi. Mądre słowa- kto jeszcze nie przeczytał, niech to zrobi jak najszybciej... I ja stwierdziłam, że ciągle na coś czekam. Na dzieci, na męża, na wyjazd, na telefon, maila, sms- a, na przesyłkę, urodziny lub imieniny bliskich [by w końcu dać im przygotowane prezenty;) ], na gości, na wiadomości ze świata polityki [tak, tak!], na weekend, wakacje, na wieczorną ciszę... Teraz czekam na koniec prania, żeby je powiesić;) A cały rok- !!!- czekam na Święta Bożego Narodzenia... Czas to zmienić. Nie miałam postanowień na ten rok, żadnych. Teraz mam to jedno- żyć dniem dzisiejszym. Myśleć o jutrze, ale cieszyć się chwilą. Ta właśnie- jedyną, niepowtarzalną, która nigdy nie wróci... Kiedyś czytałam inny tekst o sznurku. Przesłanie było podobne- sznurek symbolizował uciekający czas. Główny bohater, gdy chciał skrócić okres czekania na coś, mógł obciąć kawałek sznurka. Zanim się spostrzegł- był starcem. Musimy zacząć cenić czas- ten, który mamy, bo ILE go mamy, to przecież nie wiemy. Jak powiedział Jan Paweł II: "Wczo­raj do ciebie nie na­leży. Jut­ro niepew­ne... Tyl­ko dziś jest two­je." Pozdrawiam Was bardzo, bardzo serdecznie i dziękuję za wszystkie piękne słowa na blogu i na mailu. Mam nadzieję, że wszystkim odpowiedziałam:)  W razie czego- odzywajcie się!:*

ArtAtc.

Moje ateciaki na pierwsze wyzwanie ArtGrupy ATC- tym razem wyzwanie Inki. Temat: PŁATKI ŚNIEGU... Pracę zgłaszam na "Brokatowe wyzwanie" bloga sklepu Na Strychu, z którego pochodzi klej w brokacie.

Jest tu sporo mediów, zwłaszcza tych błyszczących. Nawet papier bazowy się błyszczy, bo jest perłowy:) Nie błyszczą się natomiast płatki śniegu, ponieważ dla kontrastu wycięłam je z grubego papieru czerpanego- są miękkie i puszyste...

 

Do umieszczenia tu fragmentu "Królowej Śniegu" Andersena zainspirowała mnie Inka, której moje ATC skojarzyło się z klimatem baśni:

Pośrodku pustej, nieskończonej, śnieżnej sali leżało zamarznięte jezioro, które popękało na tysiące kawałków, ale jeden kawałek był podobny do drugiego, było to prawdziwe dzieło sztuki; pośrodku tego jeziora siadywała Królowa Śniegu, wtedy gdy była w domu, i wówczas mówiła, że siedzi na zwierciadle rozsądku i że to jest jedyne i najlepsze zwierciadło na świecie. Mały Kay był zupełnie siny z mrozu, prawie czarny, ale nie spostrzegł tego wcale, gdyż Królowa Śniegu odjęła mu swym pocałunkiem wrażliwość na zimno, a jego serce stało się kawałkiem lodu. Chodził i zbierał płaskie, ostre kawałki lodu, które składał w ten sposób, aby coś z nich wyszło, zupełnie tak samo jak my, kiedy z kawałków drzewa składamy figury, co się nazywa chińską grą. Kay układał najkunsztowniejsze wzory, była to lodowa łamigłówka, w jego oczach figury te były nadzwyczajne i niezwykłej wagi, przyczyniał się do tego okruch szkła, który Kay miał w oku. Kay składał całe figury, które tworzyły napis, ale nie udawało mu się ułożyć słowa, na którym mu właśnie zależało. Słowem tym była "Wieczność".

Coś nowego.

Notes dla Asi na urodzinki. A ponieważ pierwszy raz oprawiałam okładki taką techniką- kartki ze starej książki naklejane warstwowo i lakierowane- zgłaszam pracę na wyzwanie Scrapki Wyzwaniowo: SPRÓBUJ CZEGOŚ NOWEGO.

I kartka dla Asi- koleżanki mojej córki:

 
Kocham te motyle...;)

Dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul,
myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością. 

Konstanty Ildefons Gałczyński

Trochę płótna.

Scrap z moją córką Karolinką, która do tej pory narzekała, że zbyt rzadko oprawiam jej zdjęcia. W jej klimatach- ćwieki, które uwielbia i stonowane kolory, ale jest też płócienny borderek, tkaniny, papierowe i materiałowe taśmy oraz trochę distressów i mgiełek w kolorach beżowo- brązowo- herbacianych. Wykorzystałam też maskę Primy oraz dawno zakupione rub- onsy. Papier bazowy- zaprojektowany przez Novinkę, który kupiłam tutaj. A pracą tą zaczynam Karmelkową ZABAWĘ W KOLORY:)

Chcę Wam jeszcze pokazać niesamowite prezenty, które dostałam od Muszelii. ATC to istne cudo- dobrze, że mi dzieci ciasteczka nie zjadły, bo nie miałabym do kawy;)

 

Dziękuję Ci, Kochana!!!:)

Do Muszelii  poleciał mój ateciak- temat "Piosenka z dzieciństwa". Jest na nim dużo mediów- farbki połyskujące, distress crackle paint i tusze różnego rodzaju...

Pozdrawiam gorąco- za oknem piękna biała zima, a w domku ciepło i przytulnie... 

I dla Was specjalnie, żebyście się uśmiechnęły- kanapki, które przygotował mi na kolację Synek:) Tak na marginesie: uuuwielbiam ser z winogronami:D

A gdy ser­ce twe przytłoczy myśl, że żyć nie warto,

z łez ocieraj cudze oczy, cho­ciaż twoich nie otarto. 

Maria Konopnicka

Powarsztatowo.

    Po warsztatach z Cynką nabrałam jeszcze większej ochoty na oprawianie zdjęć jej sposobem. I powstała kolejna praca- tym razem prezent na Dzień Babci dla mojej Mamy. Z moimi dziećmi, oczywiście:) Tym razem posłużyłam się nie deską, a blejtramem- żeby pamiątka mogła od razu zawisnąć na ścianie.

Życie, które mi dano, 

jest tylko opowieścią; 

ale jak ja ją opowiem, 

to już moja sprawa.

Marek Hłasko

Tata...

Scrap wspomnieniowy- niedługo Dzień Dziadka, a mojego Taty już nie ma wśród nas... Kochałam tamten czas, i późniejsze lata też, bo Tata był moim najlepszym przyjacielem. Wymagał i kochał. Przekazał mi wiele wartości, o których często teraz ja mówię moim dzieciom. Na zdjęciu- ja w kwiecistej spódniczce, którą uszyła mi Mama na jakąś szkolną imprezę, moja młodsza siostra i brat:) Scrap- na pięknym papierze zaprojektowanym przez Peninię, dostępny tutaj. Żałuję tylko, że zasłoniłam niesamowitą grafikę w lewym dolnym narożniku, ale wiecie jak to jest- człowiek zwykle trochę planuje, a w trakcie pracy zmienia koncepcję i czasem zasłoni to, czego nie chce;) Jest tu embossing na gorąco (stemple Holtza, które uwielbiam), postarzanie i delikatne stemplowanie białym tuszem pigmentowym. Jest też cytat, który mnie bardzo poruszył... Pracę zgłaszam na wyzwanie DecoKreacji pt. "Drzewo genealogiczne".

Ojciec

Nieżywe, smutne słowa: "Mały Jaś",
Mów do mnie znów jak dawniej. Światło zgaś,

Chcę z tobą być jak dawniej sam na sam,
By dobrze, tak jak dawniej, było nam.

Przy tobie, tak jak dawniej, siądę tuż
I będę aż do świtu milczał już;

I tylko będę słuchał twoich słów,
A ty znów, tak jak dawniej, do mnie mów.

Ja wiem, jak ci jest trudno przemóc grób,
Lecz zrób to, jeśli możesz, dla mnie zrób...

Tu nic się nie zmieniło, tylko - czas...
Przyjdź do mnie nie na długo, chociaż raz,

I powiedz, tak jak dawniej: "Mały Jaś",
Obejmij tak jak dawniej, lampę zgaś,

Do siebie na kolana znów mnie weź
I siwe moje włosy dłonią pieść.

  

Jan Brzechwa

Z Wiktorką.

Na cudownie romantycznych papierach Ayeedy ( które można kupić tutaj) i z pięknymi kwiatkami ze sklepu Stonogi zrobiłam scrapa z Wiktorką kochaną... Trochę tuszowań, trochę maskowań, stemplowanie Holtzowe, malowanie pastami i farbami, koronki materiałowe i papierkowe...

Pa­miętasz ten mo­ment, kiedy ja­ko dziec­ko, w wieku koło sied­miu lat, 

ma­lujesz ob­ra­zek i niebo to niebieski pa­sek u góry kar­tki? 

I wte­dy przychodzi ten mo­ment roz­cza­rowa­nia, kiedy nau­czy­ciel mówi ci, 

że tak nap­rawdę niebo zaj­mu­je cała wolną przes­trzeń na ry­sun­ku. 

I to jest ta chwi­la, kiedy życie zaczy­na być co­raz bar­dziej skom­pli­kowa­ne i nieco nud­niej­sze, 

po­nieważ za­malo­wywa­nie kar­tki na niebies­ko jest raczej nużącym zajęciem.

Alan Rickman