Dla...

ATC na moją prywatną wymiankę z le petit piaf. Otrzymałam cudownego ateciaka, którym  można się tylko ZACHWYCAĆ:) A ja zrobiłam takie- na blejtramowym materiale wydrukowałam potrzebny motyw, dodałam trochę akcesoriów, potuszowałam delikatnie i mam nadzieję, że jestem blisko krawieckich klimatów;)

Roz­mo­wa przez te­lefon jest trud­na. Naj­pierw trze­ba wyłączyć mu­zykę, wstać z miej­sca i ruszyć w poszu­kiwa­niu cichsze­go al­bo mniej za­lud­nione­go, al­bo odłożyć nad­gry­zioną ka­napkę, i to w cza­sie kil­ku, naj­wyżej kil­ku­nas­tu se­kund. A im więcej mi­ja cza­su między usłysze­niem dzwon­ka a przy­sunięciem słuchaw­ki do ucha, tym wy­raźniej­szy wyrzut su­mienia tuż przed pier­wszym "wi­taj". Na szczęście zni­ka za­raz po tym.
A po­tem oka­zuje się, że po dru­giej stro­nie te­lefo­nu też jest oso­ba. Że ktoś zadzwo­nił, bo pot­rze­bował być mniej sam wśród świata wokół. A po­tem oka­zuje się jak mało pot­ra­fimy dać z siebie poz­ba­wieni spoj­rze­nia, przy­tule­nia lub uśmie­chu. I po­tem oka­zuje się jak niedokład­nie pro­wadzi­my swe jes­tes­two, bo choć tak wiele chcieli­byśmy oka­zać, głos więźnie w gar­dle, wyp­lu­wamy z siebie tyl­ko ba­nały, których wstydzi­my się, jeszcze za­nim język wym­laszcze je o pod­niebienie, za­nim po­wiet­rze zaświszczy między zęba­mi. Dławi­my się słowa­mi "będzie dob­rze" i do serc napływa ta­ka go­rycz - gdzie się podział ro­zum? I po­tem oka­zuje się jak mało po­siada­my świado­mych myśli, właśnie wte­dy, kiedy próbu­jemy prze­kazać je cząstką siebie, a je­dynym nośni­kiem ciepła oka­zuje się być głos, ten więznący w gar­dle głos, na który tak cze­ka ktoś z dru­giej stro­ny te­lefo­nu.
Odkłada­my słuchawkę z poczu­ciem niedo­sytu i moc­nym pos­ta­nowieniem pop­ra­wy. Naj­lep­szy rachu­nek su­mienia.  

ARISA