Drzewo.

Takie prace powstały na wymianę w Art Grupie. Drzewo... Temat idealny na wiosnę...

Szansa dla nowego.

Był sobie człowiek, który postanowił odejść ze swojego domu. Zostawił więc wszystko i poszedł. Zostawił nie tylko dom, ale też niebo, i księżyc i drzewo, które kiedyś zasadził. Zostawił samego siebie i wszystkie wspomnienia. Odszedł. Po jakimś czasie zaczął bardzo żałować i postanowił wrócić, nie wiedział jednak, że odchodząc, zatarł za sobą ślady stóp i ślady pamięci. Błąkał się i błąkał i nie mógł trafić. Ani do swojego domu, bo dom zburzono, ani do swojego chmurnego nieba – chmury się rozpłynęły, ani do swojego księżyca, gdyż od czasu jego odejścia księżyc nieustannie był w nowiu, ani do drzewa, gdyż drzewo odeszło. Zmęczony człowiek usiadł na wielkim kamieniu i zapłakał. – nigdy już nie odnajdę swojego miejsca, wszystko się zmieniło, nic już nie jest takie, jak było, a ja porzucając moje miejsce straciłem także samego siebie. – płakał.

Wtedy odezwał się kamień: – Co było, minęło, nie można cofnąć przeszłych dni, zrobiłeś to, ponieważ wtedy wydawało ci się to najlepsze.

– Nie ma już na tym świecie dla mnie miejsca, już nic nie będzie takie samo.

– To prawda – odpowiedział kamień, wszystko może być całkiem nowe. Spójrz, tuż za mną płynie bardzo czysta rwąca rzeka, niebo jest zawsze czyste, a ciepłe promienie nigdy nie zachodzącego słońca sprawią, że zakwitnie twoje nowe życie.

– Nie mam już drzewa, ani domu, ani chmurnego nieba, ani księżyca – szlochał nadal człowiek. Nie znam drogi powrotnej – powtarzał w kółko jak zaczarowany.

- Teraz masz kamień, na którym możesz zbudować dom – powiedział kamień, masz słońce, które nigdy nie zajdzie i masz rzekę, dzięki której nie zginiesz z głodu.

– Nie mam drzewa – powiedział nieco uspokojony, ale nadal smutny.

 – Drzewo zasadzisz, tak samo jak swoje nowe życie.

– Tak całkiem od nowa? W miejscu, którego nie znam?

- Nastało nowe. Nowe ma to do siebie, że się go nie zna, ale warto poznać – powiedział kamień i ziewnął, gdyż był bardzo zmęczony tłumaczeniem człowiekowi, że nowa szansa jest zawsze, czasami tylko trzeba wyryć ją w kamieniu, a czasem powiesić na gałęzi drzewa. Nowa szansa jest też zawsze, lub prawie zawsze całkiem inna i trzeba się z tą innością oswoić.

Wiele razy jeszcze człowiek wracał do przeszłości i szukał ścieżek do starego życia. Czasami wydawało mu się, że już znalazł, ale okazywała się błędną drogą donikąd…

W końcu zasadził drzewo w nowym miejscu, zaprzyjaźnił się z kamieniem i pokochał rwącą rzekę. Czasami tylko, gdy na niebie widzi ciemne chmury przypomina sobie o swoim pyzatym przyjacielu księżycu.

Bo nie chodzi o to, żeby zapomnieć o przeszłości. Chodzi o to, żeby pozwolić jej odejść i rozgościć się w nowym…

Patrycja Cichy-Szept